NA ICH PLECACH cz. I

Kiedy zastanawiam sie nad swoim życiem, nad tym kim obecnie jestem, jakie wartości wyznaję, co jest dla mnie ważne, a co ważne jest dużo mniej, wpadam w zadumę. Nie mogę żyć w ułudzie, że na wszystko zapracowałam sama, bo to byłoby jawne kłamstwo! Nie mogę też twierdzić, że tak mi się jakoś ułożyło. To nie było też tak, że spadłam z nieba i jestem tam, gdzie jestem ot tak sobie, bo jestem i już. Każdy myślący człowiek zdaje sobie sprawę, że 

zgodnie z ludową teorią wszystkiego - 

życie to sztuka wyborów. 

Pod tym akurat mogę się podpisać obiema rękami (a także obiema rękoma). Każdy wybór ma swoje konsekwencje i to właśnie one są najlepsze, dobre, gorsze i złe. Ale nie o tym chciałam dziś pisać. 

Dziś chciałam napisać o Moich Rodzicach. Moich bohaterach. Bo są kultowe książki, klasyczni autorzy, topowi blogerzy, znani wykładowcy, rozchwytywani kaznodzieje, mentorzy z autorytetem i warto ich szukać/słuchać jeśli mają coś cennego do przekazania. Ale 

żaden z nich nigdy nie miał takiego wpływu na to kim jestem, jak 

Moi Rodzice. 

To oni zaczęli tą ciężką pracę z egoistycznym człowieczkiem, który urodził się ponad trzydzieści lat temu. To oni najpierw troszczyli się o mnie, o moje potrzeby fizyczne, ale później codziennie na nowo podejmowali trud, by zrobić ze mnie człowieka z zasadami. Ich ciągłe, spokojne i stanowcze zdanie, które ucinało wszystko, do dzisiaj brzmi mi w głowie. 

"Ale ty nie jesteś WSZYSCY" 

Nieważne, czy było to związane z zerwaniem się na wagary trochę zbyt wcześnie (podstawówka), pójściem na imprezę w szemranym towarzystwie, ściemnianiem komukolwiek czy olewaniem obowiązków. Moje tłumaczenia, że wszyscy tak robią - brały w łeb. I nawet nie było sensu z tym dyskutować. Wiedziałam, że mają rację, zabraniając mi niektórych rzeczy. Co nie znaczy, że byłam wtedy z tego powodu szczęśliwa :)

Z drugiej strony wiele było rzeczy, na które się zgadzali. To oni pomagali mi spełniać marzenia, które zazwyczaj widziałam po prostu, jako swoje cele, które chcę zrealizować i zrobię to za wszelką cenę. Miałam nawet takie powiedzenie: Jakem Lila! 

Dziś też powiem "Jakem Lila", ale już ostrożniej, próbując by było to moim kosztem, ale niekoniecznie wszystkich innych dookoła...

I doskonale wiem, że nadal potrzebuję się w tym ćwiczyć. 

To na ich plecach sięgałam po swoje gwiazdki z nieba. Wyjazdy do ukochanego kraju, nauka języka hiszpańskiego - największe marzenia spełniłam z ich pomocą! Okupione to było nieprzespanymi nocami Mamy, która zastanawiała się jak radzi sobie jej córka sama, gdzieś daleko. Dlatego tu i teraz chcę podkreślać, jak bardzo jestem im za to wdzięczna.
Za to, że podsadzali mnie, bym mogła sięgać po więcej, ale też wpoili mi jasne zasady. Ale o tym innym razem.

1. Czy jest taka osoba, której jesteś wdzięczny za to, kim dzisiaj jesteś? Czy powiedziałeś jej kiedyś o tym?

2. Swoje cele osiągamy także przy pomocy innych ludzi. Jak ta świadomość wpływa na sposób, w jaki je realizujesz? "Po trupach do celu" czy może "przekazywanie pałeczki sztafetowej"?