Mama ma czas dla siebie, czyli o tym jak mama idzie myć kibel...

To takie nasze stare, małżeńskie hasełko z historią w tle. Kiedyś, po urodzeniu pierwszego dziecka, bardzo zabiegałam o to, by mimo nawału nowych obowiązków, dom nadal wyglądał na uporządkowany i w miarę czysty.

Nie znosiłam (i nadal tego nie lubię), gdy w mieszkaniu zaczynał się rozkręcać bałagan, a do tego niewiele trzeba.. jedno nieposortowane pranie, góra naczyń w zlewie, kilka ubrań, porozwieszanych na krzesłach itd. Poza tym, gdy tylko taki stan rzeczy przestaje
mi przeszkadzać to sygnał, że i z moim samopoczuciem coś nie tak.

Tak więc generalnie, jestem z tych, których bałagan wkurza i codziennie podejmują z nim walkę, ukręcając mu łeb, jak tylko ma czelność wynurzyć go z jakiegoś kąta czy zakamarka.

W tej mojej pogoni za idealnym stanem rzeczy, siebie stawiałam na końcu.

Przy pierwszym dziecku, zawsze w biegu, nie pozwalałam sobie na czas dla siebie. Stąd to hasło, kiedyś zaaferowana tym, że mam chwilę, powiedziałam właśnie coś w tym stylu i przeszło to do historii.. Dosłownie i w przenośni. Od pewnego czasu coś się zmieniło. Owszem, nadal nie pozwalam sobie na to, by w domu rozpanoszył się ten stwór na „B”, ale jestem bardziej łaskawa dla siebie. Jeśli mam czas dla siebie – to nie idę wtedy myć przysłowiowego „kibla”. Wtedy:

Chyba nieświadomie pomogło mi w tym pewne zdanie, dobrego znajomego, który powiedział mi jakiś czas temu:

„Jeśli zaplanuję sobie, że wtedy i wtedy będę czytał książkę, pójdę biegać albo będę słuchał kazania, to jeśli zadzwonisz do mnie i będziesz się chciała spotkać – powiem ci - przepraszam, ale mam inne plany.”

Najpierw wydało mi się to egoistyczne. Teraz rozumiem więcej. Dom nadal jest uporządkowany, ale ja jestem bardziej zadowolona i, jak to się tak mamusiowato mówi, „spełniona”.